| براساس مقاله ای از UChicagoMedicine.com |
| Written ByKathryn West, AM, LCSW | December 2, 2024 |
تشخیص سرطان می‌تواند ترسناک باشد، هم برای فردی که این تشخیص را دریافت می‌کند و هم برای عزیزان او.
وقتی کسی که برایمان مهم است به ما می‌گوید که سرطان دارد، ممکن است ندانیم چه بگوییم. مهم است که راه‌هایی پیدا کنیم تا از طریق گفتار و رفتارمان در کنار او باشیم و همچنین از خودمان نیز مراقبت کنیم.
در ادامه چند پیشنهاد برای داشتن این گفت‌وگوهای دشوار آمده است:
می‌توانید از واژه «سرطان» استفاده کنید و درباره آن سؤال بپرسید.
گاهی افراد از بیان واژه‌هایی مانند «سرطان» یا «درمان» خودداری می‌کنند چون نگران‌اند مکالمه ناراحت‌کننده شود، یا نمی‌دانند چه بگویند، یا فکر می‌کنند باعث ناراحتی عزیزشان می‌شود. اگرچه ممکن است عزیز شما همیشه تمایلی به صحبت در این باره نداشته باشد، اما پرسیدن بهتر از نادیده گرفتن موضوع است.
بر حالِ حاضر تمرکز کنید و بپرسید: «امروز حالت چطور است؟»
درمان ممکن است از نظر زمانی طاقت‌فرسا به نظر برسد، پس بهتر است روی آنچه اکنون در حال وقوع است تمرکز کنید.
کمک مشخص و عملی پیشنهاد دهید.
از پرسیدن اینکه عزیزتان از شما چه می‌خواهد خودداری کنید.
گرچه ما تمایل داریم حمایتگر باشیم، اما پرسیدن اینکه چه کمکی نیاز دارند بار بیشتری بر دوش آن‌ها می‌گذارد.
دکتر امی سیستون، مدیر خدمات روان‌انکولوژی در مرکز پزشکی دانشگاه شیکاگو پیشنهاد می‌کند که کمک خود را به صورت مشخص مطرح کنید، مثلاً: «دوست داری امروز تو را به دکتر برسانم؟» یا «می‌خواهی برایت خرید کنم؟» یا «می‌خواهی در کارهای خانه کمکت کنم؟»
بعد از اتمام درمان نیز به پیگیری ادامه دهید.
«گاهی اوقات تشخیص اینکه کسی خسته است، درد دارد، نگران است یا افسرده، دشوار است»، سیستون می‌گوید: «فقط چون کسی ظاهرش طبیعی به نظر می‌رسد، دلیل نمی‌شود حالش خوب باشد.»
از «مثبت‌گرایی سمی» خودداری کنید.
«مثبت‌گرایی سمی» یعنی وقتی تلاش می‌کنیم جنبه‌ای مثبت به چیزی سخت، دردناک یا غم‌انگیز بدهیم. طبیعی است که بخواهیم عزیزمان را شاد کنیم، اما مهم است که در تمام احساساتشان همراهشان باشیم. مثلاً بگویید: «شنیدن این حرف سخت است» یا «من برای تو اینجا هستم » به‌جای اینکه بگویید: «فقط مثبت فکر کن» یا «تو خیلی قوی‌ای، حتماً خوب می‌شی.»
اشکالی ندارد که حالتان خوب نباشد و درباره نگرانی‌های مربوط به مرگ صحبت کنید.
گرچه پیشرفت‌های علمی در درمان سرطان باعث شده بسیاری از مبتلایان زندگی طولانی و کاملی داشته باشند، اما همچنان نگرانی درباره مرگ طبیعی است.
اگر عزیزی به شما بگوید که از مرگ می‌ترسد، نگویید: «همه ما یه روزی می‌میریم» یا «تو حالت خوب می‌شه» یا «نگران نباش». بهتر است بگویید: «می‌دونم نگران هستی، من هم نگرانم» و به خود و عزیزتان فرصت صحبت کردن بدهید.
در استفاده از استعاره‌ها محتاط باشید.
استعاره‌هایی مانند «جنگیدن با سرطان» یا «سفر درمان» ممکن است به برخی حس قدرت و کنترل بدهند.
اما برای برخی دیگر این استعاره‌ها بیان تجربیاتشان را سخت‌تر می‌کند. بهتر است سؤالات باز (open-ended questions) بپرسید و از زبانی که خود فرد برای توصیف سرطان و درمانش استفاده می‌کند بهره بگیرید.
تا زمانی که مستقیماً نپرسیدند، درباره درمان توصیه‌ای ندهید.
پزشکان، پرستاران و تیم درمانیِ عزیزِ شما مراقبت‌های لازم را انجام می‌دهند.
به کودکان، نوجوانان و جوانان درباره سرطان به‌شیوه‌ای متناسب با سنشان توضیح دهید.
کودکان کوچک به‌خوبی متوجه اتفاقات اطرافشان می‌شوند، حتی اگر دقیق درک نکنند. اگر از کودکی حمایت می‌کنید که عزیزی با سرطان دارد، حتماً به شکلی متناسب با سن او صحبت کنید. کلمات مورد استفاده شما بسته به سن کودک فرق دارد، اما برای همه کودکان باید:
- از واژه «سرطان» استفاده کنید.
- توضیح دهید که سرطان واگیردار نیست و با سرماخوردگی یا آنفولانزا فرق دارد.
- بگویید که عزیزشان ممکن است عوارضی مانند ریزش مو، حالت تهوع یا خستگی داشته باشد. توضیح دهید که بسیاری از این‌ها ناشی از داروها هستند، نه خود سرطان.
- فضایی برای پرسش ایجاد کنید و با صداقت پاسخ دهید.
- مکالمه را ادامه دهید. کودک یا نوجوان احتمالاً نیاز دارد چند بار این اطلاعات را بشنود.
- بر تغییرات در برنامه روزمره تمرکز کنید. مثلاً اگر پدر یا مادر دیگر نمی‌تواند او را به مدرسه ببرد، به کودک توضیح دهید چه کسی این کار را انجام می‌دهد و پدر یا مادر کجا خواهند بود.
به یاد داشته باشید که لازم نیست همه جواب‌ها را بدانید یا حرف بی‌نقصی بزنید.
همین که با فکر، کلام و رفتارتان در کنار عزیزتان هستید، ارزشمند است. مراقب خودتان باشید.
(به قلم کاترین وست، مددکار اجتماعی بالینی مجاز در مرکز پزشکی دانشگاه شیکاگو که گروه‌های حمایتی بیماران سرطانی را هدایت می‌کند)
سلام
عالی!